بررسی تأثیر شوری بر شاخص های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گیاه چاودار رقم محلی چالدران (secale cereale) تحت همزیستی سه گونه قارچ میکوریز آربوسکولار

شوری یکی از تنش های اصلی و شایع در جهان کنونی است که سبب کاهش تولیدات کشاورزی و نقصان رستنی های طبیعی در نواحی وسیعی از سطح کره زمین می شود. با توجه به روند افزایشی توسعه اراضی شور و کمبود اراضی زراعی مطلوب برای کشاورزی، شناسایی گیاهان مقاوم به شوری اهمیت زیادی دارد. این تحقیق به مطالعه ی تأثیر شوری بر ویژگی های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گیاهان چاودار تلقیح شده با سه گونه قارچ میکوریز (glomus etunicatum ، g.versiforme و g. intraradices) و گیاهان غیرمیکوریزی تحت شرایط گلخانهای پرداخته است. آزمایش به صورت طرح کاملاً تصادفی با چهار سطح غلظت شوری (صفر، 25، 50 و 75 میلی مولار) و با دوتیمار قارچی (با و بدون قارچ) در سه تکرار انجام گرفت. اندام هوایی و ریشه ی گیاهان 40 روزه مورد بررسی قرار گرفتند. تلقیح با قارچ های میکوریز آربوسکولار باعث افزایش وزن تر و خشک ریشه و اندام هوایی شد ولی شوری وزن تر و خشک ریشه و اندام هوایی را کاهش داد. در این بررسی افزایش غلظت شوری باعث کاهش طول اندام هوایی و ریشه در گیاهان میکوریزی و غیرمیکوریزی شد که این کاهش در گیاهان میکوریزی کمتر از گیاهان غیرمیکوریزی بود. همچنین افزایش غلظت شوری باعث کاهش میزان کلروفیل a و b شد. این کاهش در حضور غلظت های کم شوری در گیاهان میکوریزی کمتر از گیاهان غیرمیکوریزی بود؛ اما غلظت بالای شوری مانع تأثیر میکوریز بر محتوای کلروفیل a و b شد. افزایش غلظت شوری باعث افزایش محتوای کاروتنویید شد و این افزایش در گیاهان میکوریزی بیشتر از گیاهان غیرمیکوریزی بود. با افزایش غلظت شوری محتوای مالون دی آلدئید، قندهای محلول و همچنین فعالیت آنزیم های کاتالاز و گایاکول پراکسیدازدر گیاهان افزایش یافت درحالیکه در میزان پروتئین محلول تاثیر معکوس داشت. درصد همزیستی در گیاهان تلقیح شده با قارچ g.etunicatum در مقایسه با گیاهان تلقیح شده با دو گونه ی قارچ دیگر بیشتر بود.تنش شوری، قارچ میکوریزا، فاکتورهای بیوشیمیایی، فاکتورهای فیزیولوژیکی، گیاه چاودار